Een lijntje aanleggen; wat brengt dat de spoorbranche

Pinnen bleek de oplossing om elektronisch betalen in de Nederlandse winkels mogelijk te maken. Wat betekende, dat voor de afzonderlijke systemen van banken een uniform systeem in de plaats kwam. Een onderzoek van de Nederlandsche Bank in 1987 laat zien hoe zo’n nieuw systeem eruit komt te zien. Najaar 1988 leidt dit tot de oprichting van Beanet. Zij zijn de schakel tussen de pinautomaten en de centrale computers van de banken. Na een voorbereidingstijd van ruim anderhalf jaar was het nieuwe systeem gereed en zie daar; vanaf mei 1990 kunnen we pinnen.

Vandaag de dag betalen we zelfs contactloos dus voor een beetje pinnen halen we onze schouders niet op. Daar dachten ze anno 1990 anders over. Winkeliers komen in opstand. Pinnen is duurder dan contant of met een cheque betalen. De consument vertrouwt het elektronisch betalen nog niet. Zo kan het niet langer.

Het is inmiddels 2005 en banken en winkeliers gaan samenwerken. De Stichting Bevorderen Efficiënt Betalen (SBEB) wordt opgericht om het tij te keren. Dertien jaar lang werken zij aan een veiliger, efficiënter en betrouwbaarder betalingsverkeer in Nederland. Budget wordt beschikbaar gesteld. Supermarkten maken de eerste omslag. Een klein bedrag pinnen wordt gepromoot. Pinnen blijkt niet zo duur als gedacht, waardoor andere branches snel volgen. Dan neemt pinnen in 2009 een vlucht! Nederland is koploper in de eurozone.

In 2011 blijkt de beveiliging met de magneetstrip gevoelig voor skimming. Banken en retailers slaan opnieuw de handen ineen. We stappen over op EMV-chip in de betaalpas. Om in 2014 contactloos betalen alweer mogelijk te maken.

En anno 2019? Bestaat De Stichting Bevorderen Efficiënt Betalen niet meer. In 2018 wegens succes opgeheven. Dankzij de behaalde doelstellingen.

Het verloop van orderstromen binnen de railinfrabranche anno nu. Zowel aan klant- als aan leverancierzijde worden orderregels handmatig ingevoerd. Dit doen de partijen ieder in hun eigen systeem. Deze systemen worden gevoed met eigen bronbestanden. Met als gevolg dat een inkooporder van de klant en verkooporder van de leverancier afwijkend zijn (verouderde productcodes, productcombinaties en prijzen worden aangepast). Omdat de beschikbare informatie van de partijen niet één op één aansluit. Wat doorwerkt in de gehele verdere afhandeling van deze order. Van de bevestiging van de verkooporder (is dit wat ik besteld heb?), de goederenontvangst (is dit wat ik hoor te ontvangen?) tot aan de financiële afwikkeling aan toe (is dit wat ik moet betalen?). Het niet matchen van de broninformatie vraagt iedere schijf om handmatige correcties.

E-commerce lijkt de oplossing om het digitaal uitwisselen van orders mogelijk te maken. Eén order handmatig checken is haalbaar. Maar wat als dit de gehele orderstroom raakt? Waar veel repeterende orders onderdeel van zijn, die met regelmatige frequentie door organisaties gaan. Dat biedt mogelijkheden om te automatiseren. Een lijn aanleggen tussen het systeem van klant en leverancier en digitaal orders verwerken, kan beginnen.

Klant en leverancier zijn met elkaar in gesprek over de mogelijkheden. De argumenten om het niet te doen zijn direct zichtbaar. We zien de obstakels, de budgetten die nodig zijn. De winst die er te behalen valt, is nog niet tastbaar. De pijnpunten zijn er wel, maar liggen versplinterd door de organisaties. Toch willen we verder, ook in de spoorbranche. Zo kan het niet langer.

Het is inmiddels 20.. en de spoorbranche slaat de handen ineen. Wordt vervolgd...

Bronvermelding: pin.nl