-
Nieuws
Om kwart voor negen ‘s ochtends stap ik relaxt mijn auto in. Ik kom keurig op tijd aan bij Shell Hazeldonk. Gooi mijn tank nog even vol, pak een bakkie koffie en rij iets verderop naar onze ontmoetingsplaats. Ik heb net genoeg tijd om iedereen gedag te zeggen voordat ik word gesommeerd dat we alweer moeten gaan. Op dat moment begint de rallyrace naar Calais, want Chris H. Verstappen heeft er behoorlijk de vaart in.
Na een dolle achtervolging om deze coureur bij te houden komen we ruimschoots op tijd aan bij de personeelsingang van de Eurotunnel. Wij dachten met onze gereactiveerde passen en papierwerk binnen te komen, maar niets is minder waar. Zo makkelijk gaat dat niet. Een opstandige Fransman verwijst ons doodleuk naar de passagiersingang. Met enige tegenzin zwichten wij uiteindelijk toch voor zijn instructies en maken rechtsomkeer. Onderweg merkt Dirk op: “dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De interne communicatie loopt daar nooit vlekkeloos, tot grote irritatie van sommige collega’s." Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht, vermoedelijk een binnenpretje. Zo een van ‘je had erbij moeten zijn’.
Bij de passagiersingang verloopt het, zoals verwacht, ook niet soepel. Er moeten eerst 10 telefoontjes worden gepleegd voordat we mogen doorrijden naar de grenscontrole. We krijgen alleen de boodschap mee dat iemand ons daar komt ophalen. Na een half uur wachten, waarin ik 4 douaniers in mijn beste Frans moet uitleggen waar we op stonden te wachten, besluit ik onze Engelse contactpersoon te bellen. Ik leg de situatie uit en hij belooft meteen in actie te komen. En hoe… binnen 10 minuten is het geregeld. De Engelsen zijn er op gebrand dat wij vanavond in het werk verschijnen. Volgens mij heeft hij de Fransen flink aangepord.
Maar nu komt het… vervolgens worden we via de servicewegen terug geëscorteerd naar het punt waar we ons twee uur geleden hebben gemeld. Het is te gek voor woorden, maar het geeft mij wel een kans om een kijkje achter de schermen te nemen. Eén ding valt me echt op en dat is de enorme beveiliging. Het terrein is hermetisch afgesloten met dubbele hekken voorzien van natodraad, op sommige plekken zelfs met schrikdraad. Dit is ook niet zo gek want het veiligheidsrisico van de tunnel is hoog.
Het duurde ongeveer 6 jaar om de Eurotunnel te bouwen. Sinds de opening in mei 1995 zijn er al ruim 325 miljoen passagiers doorheen vervoerd. Dat staat gelijk aan 2,5x de bevolking van Frankrijk en Engeland bij elkaar. Plus nog eens 20 miljoen vrachtwagens met een totaal gewicht van 262 miljoen ton. De cijfers liegen niet, dit is echt een belangrijke vervoersader tussen Europa en Engeland.
Eenmaal bij de portier aangekomen gaat alles voor het eerst volgens plan. Ik zet mijn handtekening, lach even leuk naar het vogeltje en krijg mijn toegangspasje. We mogen nu eindelijk boarden. Om 3 uur (2 uur Engelse tijd) rijden we de trein uit. Het is opletten geblazen, want we moeten gelijk links rijden. Het hotel is gelukkig in de buurt.
Na een paar uur rust en een stevige maaltijd stappen we weer de auto in. We moeten ons al om half 10 melden. Dit is relatief vroeg, omdat het spoor normaliter pas na middernacht buitendienst gaat. Opnieuw wordt een beroep gedaan op ons engelengeduld, maar met de een na de andere anekdote door de oude rotten in het vak komen we de tijd goed door. Ik heb zitten schuddebuiken van het lachen. De Engelsen denken volgens mij alleen “gekke Hollanders”.
De goede teamspirit is de hele nacht aanwezig, zelfs als blijkt dat er niet voldoende medewerkers van de aannemer aanwezig zijn om de klemmenwagen te bedienen. Dit is even een tegenvaller maar zonder discussie gaan onze mannen het werk uitvoeren. Dit betekent ook dat zij het hele eind naast de trein moeten meelopen.
Op enig moment wordt het toch even spannend. In een zeer krappe boog begint de kraan te piepen en kraken, maar Chris - met al zijn ervaring - krijgt de spoorstaven met wat slimme bedieningstrucjes feilloos in de uitloopgoten. Hierna worden alle spoorstaven snel gelost. Het loopt echt als een trein!
Al met al ben ik weer een ervaring rijker. Dit leert je het belang van ‘teamwork’ inzien. Samenwerken is noodzakelijk om zo’n project succesvol te kunnen uitvoeren. Het is de sleutel tot succes. Het geeft mij, en waarschijnlijk ook de klant, enorm veel vertrouwen dat ons team dit met zo veel rust en gedrevenheid kan realiseren. Daarnaast heb ik veel respect voor de collega’s die ondanks de uitdagende omstandigheden elke keer weer een lach op hun gezicht toveren.
Onze trein en ons team staan alweer een volgende klus te wachten. Vanaf aanstaande zondag gaan we twee-en-halve week lang oude spoorstaven uit het Belgische spoornetwerk laden.
